"Inidoro"

            Nararamdaman ko pa ang paghugong ng nilagok kong tubig sa aking lalamunan hanggang sa aking sikmura.  Alumpihit ang malakas na buga ng tubig na tumutulak paibaba at pailalim sa mga pagkaing nagtangkang bumara sa aking lalamunan at ang mangilan-ngilang kimpal ng tingang nagkasabit-sabit sa aking labi at bibig.  Walang anumang hadlang sa aking paglunok.  Walang bumabara. Hindi barado ang lalamunan.  Malayang naglalandas sa tubong nagdurugtong sa bunganga ko at sikmura ang mga sapal ng mga kinatas na sustansya.  Hindi man lubos maisip ang lasa, salamat sa puwersa ng nilagok kong tubig; tumitining sa lalamunan ang hulas ng nilunok kong pagkain.

    

     Ang sabi ng iba; “mas marumi ang lumalabas sa katawan kaysa sa pumapasok sa bibig.”  Katwiran ko; ano man ang ipinapasok sa bibig ay saklaw ng kapasyahan ng taong sumusubo nito.  At kung ano man ang lumalabas sa katawan; malinis man o madumi ay bunga lamang ng kanyang mga isinusubo. 

    

     Saksi ako sa maraming pagkakataong nakikipagbuno ang ilan sa pag-aalburuto ng tiyan.  Humahangos ang iba na bigla na lang tutuwad sa aking bibig; namumutil-mutil ang pawis dahil sa hindi maipaliwanag na nararamdaman. At sa puwersang itinulak ng sikmura, malayang ibinubuga paibaba nang paibaba ang mga abubot ng kumukulong tiyan.  Buong giliw at pagpapaubayang tatanggapin  ito ng aking bibig. Walang anumang pagtutol. Buo ang loob kong lulunukin ang pinakamasahol sa mas masahol pang bagay na sukat ikabaligtad nang sinumang mahihina ang panlasa at panunaw.  Hindi ko alam ang lasa ng masarap, hindi ko rin alam ang amoy ng mabango ngunit natutunan ko at napag-aralan na huwag maging maselan. Inugali kong huwag maging pihikan at huwag  matutong tumanggi sa anumang iniaalok na maisusubo sa aking bibig.

     Glorya ang karanasang mairaos ang tawag ng kalikasan.  Nakita ko ang kaginhawaan sa maraming  mga mata matapos maluwag na mailabas ang dumi ng kanilang sikmura. Kapanatagan ng isip at damdamin ang ibinibigay ng karanasang ito.  Nakita ko sa maraming mukha ang maaliwalas na rehistro ng tagumpay matapos mapagbigyan ang pag-aalburuto ng kanilang tiyan. ”Success”, ‘ika nga. Hindi naman kasi biro ang pigilan ang sakit ng sikmura; lalo na’t nararamdaman mo na anumang  sandali ay maaari nang lumabas ang mga “shit” sa iyong hindi makapaghintay na “ass hole”.  At lalo ka pang mapapa-shit dahil kung kailan na masakit na masakit na ang iyong tiyan ay saka  naman hindi mo ako matagpuan.  Kung mapapasakan lang ng tapon ang iyong mamasa-masang tumbong; malamang ay ginawa mo na! 

     Mahirap pigilan ang tawag ng kalikasan.  Walang pinipiling estado sa buhay ang nagngangalit na pag-aalburuto ng sikmura.  Walang mayaman, walang mahirap.  Walang pangit o maganda.  Walang sikat at dakila.  Sa mata ko’y pare-parehas lamang ang itsura, sa bibig ko’y magkakatulad lamang ang lasa, sa ilong ko’y magkakatulad din ang amoy.  Kapag sa oras na nangalampag na ang tiyan; wala akong pinipili.  Basta’t first come, first serve.  Mauna ang dapat mauna.  Hintay-hintay lang sa mga nahuli.  Konting tiis.  At kung pagkakataon mo na; sa’yong-sa’yo ako.  Ako ang iyong trono. Ikaw ang aking hari. Paglilingkuran kita hanggang sa pinakahuling katas na mapipiga ng iyong sikmura.  Huwag kang magmadali.  Take your time.  Huwag kang mag-apura. Wala sa bilis ang paglasap ng lugod at ginhawa.  At kung mailabas mo na ang lahat; at kung hangin na lang ang kumakawala sa bawat ire mo at bawat pagtatangka; musika sa akin ang iyong pagbubuntong-hininga.

      Napakalaking ginhawa ang mababanaag sa iyong maaliwalas nang mukha.  Nalampasan mo ang pagmamaktol ng iyong tiyan, ang pagpalahaw ng iyong bundat na sikmura.  At para sa akin, eto na siguro ang kasiyahan sa paglasap ng kapaitan.  Masisikmura ko ang lahat kapalit ng iyong ikagiginhawa.  Lulunukin ko ang lahat makita lang kitang masaya. Sapagkat, “hindi ang pumapasok sa bibig ang nagpaparumi sa akin.”  Katulad mo, batid ko rin na anumang pumapasok sa bibig ay tumutuloy sa tiyan at idinudumi. Ngunit ang lumalabas sa bibig ay nanggagaling sa puso, at ito ang siyang nagpaparumi.  Sapagkat sa puso nanggagaling ang masasamang pita, ang masasamang isipan, ang mga pagpatay, ang pangangalunya at pakikiapid, ang pagsaksi sa mga kasinungalingan at paninirang-puri.  Ang mga ito ang mga nagpaparumi.  Batid ko ang inilalabas ng iyong sikmura, ngunit hindi ang laman ng iyong budhi.  Kung nalulunok ko lang ang tunay na ipinipintig ng iyong puso; ituturo ko kung sino ang nagmamalinis!